Mijn gevoel op Moederdag dit jaar gaat alle kanten op. Ik ben een trotse mama van 2 prachtige kinderen. Ik ben schoondochter van een hele lieve schone mama. Maar bovenal ben ik zelf dochter van mijn mooie mama, maar helaas kan ik haar geen Moederdag knuffel meer geven.
Afgelopen januari heb ik afscheid moeten nemen van mijn mama. Intens verdrietig en hard. Daarentegen ook dankbaarheid, opluchting en blijdschap. Zij hoefde niet langer gevangen te zitten in haar lichaam én haar hoofd. Mama had Alzheimer. En door een beroerte eind oktober 2020, speelden haar hersenen niet alleen een spelletje met haar geest, maar schakelden ze ook de rechterkant van haar lichaam uit.
Dankbaar voor de kraakheldere momenten die zij nog heeft gehad. Momenten waarop ze ons, maar vooral ook haar behandelend artsen heel duidelijk heeft kunnen maken hoe zij het voor zich zag. Zij wilde niet dood, zij wilde en kon niet meer zo leven. Dit was geen leven voor haar, het enige alternatief was de dood.
Hoe verschillend mensen omgaan met situaties, komt naar boven in moeilijke en extreme omstandigheden. Onbegrip, boosheid en veroordeling zorgen voor miscommunicatie of zelfs het stoppen met elkaar praten. Als je niet kunt luisteren naar hoe de ander gebeurtenissen ervaart en waarom deze persoon er op zijn of haar manier mee omgaat, blijf je hangen in jouw eigen vooroordelen en “waarheid”. Durf te vragen en wees moedig en luister. Als professioneel coach luister ik zonder oordeel en stel ik vragen, daarmee zet ik mijn coachee aan het denken over belemmeringen, gedachten en patronen. Dit leidt meer dan eens tot nieuwe inzichten en begrip.
Niet luisteren en oordelen, is iets waar ik binnen mijn familie bekend mee ben. Het omgaan met de ziekte Alzheimer, de zorg na de beroerte en het nemen van afscheid heeft ieder voor zich op een eigen manier gedaan. Door niet te vragen, te oordelen, alleen te verwijten en niet willen of kunnen praten zijn verhoudingen verstoord, sommige misschien wel onherstelbaar. Inmiddels kan ik accepteren dat dit nou eenmaal zo is. Ik ben nu in staat mezelf in de ander te verplaatsen en gebeurtenissen door de ogen van die ander te zien. Hetgeen niet wil zeggen dat ik het eens ben met hoe ze ermee omgaan. Ik kan het voor mezelf wel een plaats geven en dat geeft rust.
Met mijn afscheidsbrief aan mama, heb ik tijdens de begrafenis, haar en anderen laten luisteren naar de wijze waarop ik in de afgelopen jaren al stukje bij beetje afscheid heb genomen. Afscheid op mijn manier.
“Een jaar of 10 geleden is de ongenadig harde ziekte Alzheimer begonnen met het wegnemen van mijn mama. Een paar jaar later volgde de officiële diagnose.
Vanaf dat moment heb ik bij elke bijzondere gelegenheid, met elke vakantie en ieder samen zijn, bewust en onbewust een beetje afscheid van jou genomen.
Bewust stil staan bij alles wat we samen deden. Genieten van het dagelijkse vakantieleven in Domaso, nog een keer eten bij Crotto La Piazza, naar de markt in Dongo. Maar ook koffie drinken bij de HEMA, samen op carnavalszaterdag de optocht van Tullepetaonestad kijken op de Boulevard, met de kinderen pannenkoeken eten bij Dennenlust, de Sinterklaasintochten in Roosendaal, pakjesavond in de aanwezigheid van Sinterklaas en zijn Pieten vieren, genieten van een klassiek kerstdiner. Het uit school halen van de kinderen, de dansvoorstellingen van Cathalijne en de verhalen van Olivier over Pokémon en dino’s.
Niet wetende of het er nog een keer van zou komen. Allemaal opgeslagen als stuk voor stuk kostbare en mooie herinneringen. Zo ook ons laatste echte uitje, het afscheidsconcert van BZN, in Utrecht. Liedjes ben jij nooit vergeten. Wandelen over de Oude Gracht, lunchen bij Boslust, zoals we dat ook deden toen ik daar nog woonde. Afscheid met een mooie herinnering.
Het laatste jaar, mede door Corona, hebben onze uitjes zich voornamelijk beperkt tot wandelingen in onder andere het Mastbos en het Markdal. Elke keer weer was de wandeling nieuw voor jou en een extra stukje afscheid voor mij.
Vandaag is voor mij het moment van het fysieke afscheid nemen. Het is verdrietig, niet leuk, maar het is goed zo. Het was geen leven meer voor jou. Ik ben zo trots op jou en de stoere keuze die jij voor jezelf hebt gemaakt. Ik beloof je dat ik een beetje extra zal leven voor jou. Jij komt in zoveel dingen terug, en alle herinneringen zal ik koesteren en levend houden.
Dag mam, dag Nonna, dag Carla, we houden van jou! Je bent nu ons extra bijzondere sterretje. Volgens Olivier en Cathalijne sta je direct naast Ollie-Poes, een hele mooie plek. Zie je ons zwaaien?”
Wat zou ze trots zijn op mij, misschien zonder dat zo uitspreken, maar ik weet het. Ik doorbreek de patronen, ik doe waarin zij werd geremd. Ik bepaal mijn eigen weg. Hulde voor jou mama!
